Een Zuid-Afrikaanse verloving.

Gegroet iedereen,

Het is alweer even een tijdje geleden dat ik een reisverhaal heb geschreven, dit omdat ik na mijn terugkomst van Bali geen interessante (reis) dingen had te vermelden en iets van inspiratie had om over te schrijven. Leven bestaat vaak toch alleen uit werken, weekend, werken, weekend, tot er een moment komt dat je weer op reis gaat en er leuke dingetjes zijn om over te schrijven, waaronder een VERLOVING.

Deze blog zal daarom ook voornamelijk het verhaal van de verloving beschrijven, ik dacht zo sla ik een aantal vliegen in een klap. Dit omdat veel mensen willen weten hoe het precies is gegaan en omdat ik het zelf leuk vind om dit terug te kunnen lezen als ik dat zou willen. Ik lees nog steeds wel eens mijn blogs over Bali en ben heel blij dat ik dit heb gedaan toentertijd. Veel zaken vergeet je toch naarmate de tijd verstrijkt en als je het terugleest heb je toch vaak plezierige ''oja!'' momentjes. Zie hier dus het verhaal;

Laat ik op voorhand maar even vertellen dat ik eigenlijk niet had verwacht dat dit ging gebeuren, wel zat ik hier over na te denken.. Naarmate je een relatie van 6,5 jaar hebt, ga je automatisch nadenken over bepaalde vervolgstappen. Zo hebben Mart en ik het uiteraard wel eens over trouwen gehad en eigenlijk kwamen wij tot de conclusie dat we hier echt te arm voor zijn. Een huwelijk zouden we allebei leuk vinden, maar we waren tot de conclusie gekomen dat we onszelf ook een volwaardig stel zouden vinden indien wij niet zouden trouwen.
Maar toch.. heel stiekem.. zat ik hier over na te denken en kwamen hier recentelijk weer wat meer gesprekjes over waar ik Mart even heel ongenuanceerd liet weten dat als hij mij ten huwelijk zou vragen ik dat toch wel heel leuk zou vinden.. Tijdens dit gesprek voor de grap (ik ben zo grappig joh) hem laten zien wat voor verlovingsring ik mooi zou vinden en hebben we het hier over gehad. 
Na dit gesprek werd ik bang dat ik hem had gepusht in het idee van trouwen. Ik had namelijk ook gezegd dat ik het leuk zou vinden als hij mij zou vragen in Zuid-Afrika. Wat ik het meest vreselijk vind aan bepaalde vrouwen die gaan trouwen, is de dwang die zij er in leggen. Bepaalde gesprekken voeren om je man te manipuleren in je wens. Ik wilde absoluut niet die vrouw zijn en wilde dat als Mart mij ten huwelijk zou vragen dit geheel uit hemzelf zou komen en niet omdat ik vanwege onze gesprekken hem in die richting duw. Dit heb ik dus ook aangeven aan Mart, dat het niet mijn bedoeling is om hem in een richting te duwen en dat ik er eigenlijk niet zoveel mee bedoelde. Volgens mij reageerde Mart hierop als een echte vent; ''Nou dat was ik ook niet van plan''.

Leuk.

Vervolgens kwam onze vakantie eraan. De eerste dagen heb ik toch onbewust Mart een beetje geobserveerd. ''Is die toevallig wat aan het regelen?, doet hij geheimzinnig? Is hij toch niet wat van plan?''. Op al deze vragen kon ik in een paar dagen al een ''nee'' beantwoorden. Hij was extreem zichzelf, deed z'n ding en vertoonde (toen nog in mijn ogen) geen ander gedrag. Mensen hebben een aantal beschermingsmechanismen in zich en automatisch begon die van mij te werken. De bescherming tegen teleurstelling maakte dat ik afwijkend gedrag niet ging onderzoeken, maar als waarheid aannam. Want ik wist intern echt wel dat ik het wilde, maar ik ken mezelf en het leven ook goed genoeg dat het soms niet zo gaat als je wenst en dat je beter uit kan gaan van het andere scenario. 
Een paar dagen zijn we met z'n tweeën geweest en daarna hebben wij onze vrienden opgezocht in Kaapstad. Bernardt en Martinet hebben wij leren kennen op Bali, zij waren toen op huwelijksreis en wij hebben best wat avonden in verschillende gebieden met hun gegeten, geborreld etc. We hebben altijd contact gehouden en in de afgelopen maand mei kwamen zij naar ons toe voor een aantal dagen. Wij hebben ze toen een echte Nederlandse ervaring gegeven waaronder dodenherdenking en bevrijdingsfestival (en bitterballen en kaas). Al snel daarna hadden wij ook een ticket geboekt naar Zuid-Afrika om hen om te zoeken omdat we het contact heel waardevol vonden en daarbij graag Zuid-Afrika wilde ontdekken. Met Bernardt en Martinet zijn we een aantal dagen in Kaapstad geweest. Het was super leuk ze weer te zien en het bijpraten hield ook maar niet op. Martinet en ik zijn echt vriendinnen en wij kunnen ontzettend hormonaal in onze gesprekken wel 3 keer in huilen uitbarsten omdat we alles ontzettend intens beleven en ook heel gelukkig zijn elkaar weer te zien. Martinet nam mij mee naar haar kamer en liet een rood jurkje zien waarvan ze zij dat deze mij geweldig zou staan als we naar ons weekendje Hermanus zouden gaan. Ik vond het jurkje ook mooi en nam hem daarom ook graag van haar aan. 

Na die dagen vertrokken we naar Wellington. Daar woont de moeder van Martinet in een prachtig huis (lees maar gerust landhuis) tussen de wijngaarden wat haar eigendom is. Daar hebben we het heel fijn gehad en het was leuk om de families van onze vrienden te leren kennen. Het was fantastisch om in zo'n mooi verblijf te mogen zijn en Mart en ik voelden ons vaak bezwaard gezien de gastvrijheid die ons werd geboden. Ik kreeg elke ochtend gin in mijn sinaasappelsap en ik kan je vertellen er bestaat geen betere koffie. Wat ook fantastisch was, waren de hoeveelheid honden dat zij hadden. We beschouwden de honden ook echt als onze vrienden en het was een leuk clubje dieren bij elkaar. Als Martinet weer terugkeerde naar de wijngaard van haar moeder, werden de honden ook altijd enthousiast omdat zij wisten dat Martinet ze dan mee uit zou nemen voor een lange wandeling door de wijngaarden. De laatste avond in Wellington zouden Martinet en ik dit met z'n tweeën doen en ik vroeg aan haar of ik het rode jurkje mocht aan doen die zij voor mij had meegenomen uit Kaapstad. Dit vond Martinet eigenlijk niet zo goed idee zei ze want ze had bedacht dat ik hem aan zou doen in het weekendje weg Hermanus, aangezien we dan heel lux zouden uitgaan en exclusief zouden dineren enzo. Dat jurkje volgens haar passender zijn om dan aan te trekken, dan nu met de honden. Ik vond het prima, dan trek ik hem wel daar aan. 

Na een paar dagen Wellington, waar we ontzettende leuke dingen hebben gedaan (poolparty's met honden, wijn en kaasproeverijen voor amper geld, naar een chocoladefabriek geweest in Franshoek, heerlijk gebraaid =barbecueën, stadjes bekeken, etc.), was het tijd om te beginnen aan ons weekendje weg met z'n vieren. Op naar Hermanus! 

Hermanus was weer heel anders dan Wellington en Kaapstad. Een soort van Uluwathu in Indonesië. Heel strandachtig, mooie huizen en een heerlijke sfeer. Hier zouden Mart en Bernardt met z'n tweeën met duiken met haaien en het oorspronkelijke plan was dat ik dan ging shoppen met Martinet. Maar ik bedacht mij op het laatste moment toch, ik ben hier nu ook dus ik wil ook met haaien duiken! Wat mij opviel was dat hier niet zo enthousiast op werd gereageerd. Dit was allemaal maar lastig, misschien zit het wel vol Mara, ging jij trouwens ook niet iets doen met Martinet? Ik voelde me niet bepaald welkom maarja jammer dannnnnnnnn. Uiteindelijk was er nog wel plek en ik kon mee met haaien duiken! Die ochtend werd ik wakker in ons appartement omdat het nummer: '' My milkshake brings all the boys to the yaaardd'' vet hard aanstond en Mart, Martinet en Bernardt waren al helemaal druk en hyper bezig met z'n drieën wat toch wat irritatie bij mij opriep. Wat is het toch met hun 3? Ze zijn echt een clubje ook.. en waarom de fuck MOET NU AL DE MUZIEK AAN?! Wij gingen met z'n drieën in de auto naar de haven en martinet ging naar het strand om een dagje voor haarzelf te hebben. Ik ben super blij dat ik mijn gedachten heb veranderd en toch ben wezen duiken met haaien want dat was een fantastische ervaring! We hebben echt veel haaien gezien en inderdaad, het is iets wat je niet zo snel weer doet dus ik voelde dat ik ook weer echt een ervaring rijker was.

Toen wij terug in de auto zaten hebben we amper een woord met elkaar gewisseld omdat we doodop waren. Wel zei Bernardt tegen Mart dat hij nog spullen moest verslepen /verplaatsen en vroeg of Mart hem wilde helpen. Mart zei dat hij dat ging doen. Ik merkte dat ik niet begreep waar dit over ging dus ik vroeg ook; helpen met wat? Bernardt vertelde vervolgens een verhaal over Martinet haar werk en een klus wat niet goed was gegaan. Martinet moest spullen verplaatsen wat eigenlijk iemand anders moest doen maar nu toch haar probleem was gemaakt. (OFZO, snapte er geen reet van). Uiteindelijk wilde Bernardt haar er wel mee helpen zodat zij vandaag lekker haar dagje voor haarzelf kon hebben. Ik dacht oke.. snap het niet echt maarja zo boeiend is het ook niet. En wat ook speelde was dat het misschien wel raar was, maar waarom zou dit niet waar zijn? Martinet en Bernardt zijn super druk met werk.. dus dat er nu iets tussenkomt verbaasde mij niet heel erg.

Aangekomen bij het appartement was ik echt super moe en ik wist dat Mart en Bernardt dat ook waren. Martinet was ook terug bij het appartement en wilde graag ergens wat drinken. Ik was echt super lui dus zat echt in dubio op dat moment, ga ik mee of blijf ik hier? Bernardt en Mart wilden ook mee wat drinken en ik dacht echt verraders.. jullie waren ook moe. Bernardt zei tegen mij; maar mara, anders blijf jij lekker hier, ga je lekker een dutje doen en ben je er vanavond weer bij! Ik dacht oke dat is misschien wel een goed idee maar mijn FOMO (fear of missing out) speelde echt heeeel hard. Het weer kan zo wisselen in Zuid-Afrika en we hadden gewoon echt een prachtige en warme dag. Om dan in mijn bed te gaan liggen voelt toch verkeerd. Dus ik ging mee! En weer werd hier niet bepaald enthousiast op gereageerd, maar ik dacht jammer dannnn. 

We gingen in de auto, Bernardt zei dat het maar een klein stukje rijden was maar dat lopend toch iets te warm zou kunnen zijn. Martinet wilde dus graag in de auto vanwege de airco. Ik vond dit wel prima, maar toen we letterlijk de straat uit waren en bij het eerste beste restaurant gingen zitten dacht ik; dit slaat echt nergens op. Toen we daar zaten wilde Mart even roken. In Zuid-Afrika mag je niet overal op het terras roken dus hij ging naar een rookzone en Bernardt vergezelde hem. Ik zat te borrelen met Martinet op onze oorspronkelijke plek en keek even naar Mart en Bernardt. Mijn blik bleef hangen op de jongens. Ze waren met elkaar in gesprek, maar niet op de manier hoe zij altijd een gesprek voerden. Het was een samenzweerderig gesprek, ik kon niets horen maar ik zag dat het over iets ging waar ik niet van af wist en ik had het gevoel dat het gesprek betrekking had op mij. En heel automatisch (en heel zielig) kreeg ik het gevoel dat ik misschien iets verkeerds had gedaan of gezegd. Martinet zag mij kijken en rukte mij los uit mijn gedachtes door mijn hand te pakken en te vragen of ik ooit wel eens mijn nagels doe. Mijn nagels gaven voor haar al eigenlijk het antwoord, nee dat doe ik niet. Hierdoor was ik afgeleid van het toneelspel in de rookzone en hebben wij gesprekken gevoerd over meisjesachtige dingen, zoals nagelverzorging. 
Even later kwamen de mannen weer terug, zij moesten weg om de spullen te regelen voor Martinet haar werk. Ze pakten de auto, wij konden wel lopend terug. Ze vroegen of ik dit erg vond, maar aangezien het letterlijk 1 straat was, zag ik hier geen problemen in. Toen de mannen waren vertrokken vroeg ik toch nogmaals verduidelijking over wat Mart en Bernardt nou precies gingen doen. Ik snapte het echt niet. Martinet beschreef een heel gedetailleerd verhaal over haar werk en wat er mis was gegaan. Ze vertelde vervolgens over haar heldhaftige man die het voor haar ging oplossen. Onthoud mensen: een leugen is altijd gedetailleerd.
Ik vond het toch maar raar want Martinet is niet het type meisje dat haar vriend haar shit laat oplossen (dat ben ik) , vooral niet in een weekendje weg. Maar toch liet ik het gaan, liet ik het los, omdat ik het toch niet heel boeiend vond om verder over door te vragen. 

Aangekomen in het appartement zag ik al dat Martinet al druk was met zich mooi te maken, ik volgde haar voorbeeld. Nam een douche, deed make up op en deed mijn haar op een manier dat ik alleen doe met een festival of een andere bijzondere gelegenheid. Ik heb eigenlijk zodra de vakantie was begonnen niet heel veel tijd meer geïnvesteerd in uiterlijk en make up. Maar aangezien we in Hermanus waren en een chique planning hadden, vond ik het leuk om mij daarvoor te kleden.
We hebben wat gerelaxt daarna en nog wat geborreld, tot Martinet een appje kreeg. Ze was helemaal lyrisch na het lezen van dit appje. Bernardt was mensen van vroeger tegen gekomen met wie zij altijd oud en nieuw vierden op het strand van Hermanus. Daar moesten we dus echt heen voordat we zouden uitgaan! Vervolgens kwamen er weer gedetailleerde verhalen over hoe die feesten altijd gingen en de enthousiasme van Martinet was in contrast met de chille vibe die we een paar minuten daarvoor nog hadden. Dus wijziging van plannen; we moesten naar het strand! En ineens hadden we haast.
Ik was hier stiekem niet zo blij mee, ik was naar mijn idee niet gekleed om naar het strand te gaan, ik pakte daarom ook een dekentje om toch relaxed in het zand te kunnen zitten. Martinet had zo haast dat ze tegen het verkeer in een eenrichtingsweg reed en ik kreeg het aardig benauwd door haar plotselinge manische episode. Ik zei ook in de auto; Jo, Martinet ik weet dat dit allemaal heel geweldig is maar kan je misschien gewoon normaal rijden? Ze gaf aan dat we echt op tijd moesten zijn voor zonsondergang, vervolgens kwam er weer een gedetailleerd verhaal waarom dat belangrijk was. Ze gaf aan dat als er tegemoetkomend verkeer zou zijn ze dan wel 3 keer verleidelijk met haar ogen zou knipperen en excuses zou aanbieden. Gelukkig voor ons zijn we amper auto's tegen gekomen en kwamen we op tijd aan op het strand. Martinet gooide haar lichaam nog net niet uit de auto en was al in een speer over het strand vertrokken. Ik volgde haar sukkelig, probeerde al lopend/rennend mijn sandalen uit te doen. Martinet rende naar mij toe en vroeg of ze mijn dekentje en sandalen aan kon nemen. Ik gaf aan dat dit niet hoefde.. het was niet alsof ik bakstenen stond te verslepen. Al haastend lopend naar het strand zag je al dat de zon onderging, ik wilde er van genieten maar Martinet haar haast maakte dat ik toch echt moest aanmaken. Toen pakte ze ineens haar telefoon en begon met filmen. Ze vertelde een verhaal over wat een bijzondere avond dit was, gedetailleerd verhaal over de vroegere oud en nieuw feestjes en wat bijzonder dat Mara hier ook bij is. Ze richtte haar telefoon op mij en ik zwaai wat ongemakkelijk. We kwamen drie kinderen tegen onderweg die onze richting ook op gingen, en Martinet verzocht hun (heel brutaal) om weg te gaan omdat wij haast hadden. Ik dacht echt okeee.. dit strand is van iedereen maargoed. WIE BEN JIJ? dacht ik nog. We kwamen bij het stukje duin dat je omhoog moest omdat het een ''secret beach'' was. Ik moest dus helemaal naar boven lopen in het zand wat aardig zwaar was. Omdat ik me nog steeds opgejaagd voelde deed ik dit in een hoog tempo. Ik liep en liep en ineens was ik boven en zag ik iets wat ik niet snapte..

Ik zag een prachtig strand met de zonsondergang op de achtergrond. Vervolgens zag ik Mart staan onder een wit versierde, romantische tent met vlaggetjes en champagne. En geloof me dat oprecht mijn eerste gedachte was; huh, waar is iedereen? Ik keek beter, zag niemand en ineens.. REALITEIT HITS ME.
Kloppend hart wat bijna door mijn borstkas dreunt, zweet breekt me uit, zuurstofpijl is gedaald.. dit is het.
In 1 seconde ben ik Martinet vergeten, de haast die ik voelde was weg. Maar toch...... waren mijn beschermingsmechanismen nog steeds aan het werk. Ik dacht oke, be cool. Wat als dit het nou niet is? Dan ga je een partij af als je nu heel dramatisch zoals in de film al begint te huilen, 5 keer o my god roept en gillend op hem af rent. Dus ik deed SUPER NORMAAL. En liep met een hoog tempo naar Mart waar ik vervolgens mijn eerste vraag stelde, namelijk: wat is dit?
Mart gaf aan dat ik er mooi uit zag en ik gaf het compliment aan hem terug. Ik kon zien dat hij er ook goed uit zag en zijn best had gedaan. Mijn hand werd gepakt en daar kwamen de lieve woorden. Hoe lief het ook was, ik ging bijna neer. Je hoort een stem in je hoofd. DIITTT ISSS HEEEET!!!!!!!!!!!!!! 
Mart vertelde hoe gelukkig hij met mij is, dat we nu lang samen zijn en dat het tijd is voor een nieuwe stap, hij vertelde over onze ontmoeting in het vliegend paard en vanaf dat moment wist niets anders meer te willen. Na nog meer mooie lieve woorden en zinnen pakte hij ook mijn andere hand  ging hij op zijn knie en vroeg hij: Lieve Mara, wil je met mij trouwen? En uiteraard heb ik twee keer heel overtuigend Ja! gezegd, (of geschreeuwd) en was het vanaf dat moment echt een groot feest. Bernardt had alles gefotografeerd en Martinet had op een afstandje dus gefilmd. Veel omhelzingen, veel zoenen, het was alsof ik in 1 grote plezierige bubbel zat. We hebben veel foto's gemaakt en dat had Mart ook zo geregeld. Ik hecht waarde om terug te kunnen kijken naar mooie momenten in mijn leven, ook een grote reden waarom ik dit nu aan het schrijven ben. Ik vond het fantastisch dat het zo groot is uitgepakt en wat heeft hij het mooi gedaan! Het was echt verder dan mijn wildste droom over hoe dit zou kunnen zijn. Echt heel lief, mooi en knap gedaan. Toen de zon onder was, hebben we snel de spullen in de auto gezet en zijn Mart en ik gaan zitten bij een strandtent waar we een fles champagne hebben besteld. Bernardt en Martinet waren nog aan het opruimen dus sloten later aan. Hij vertelde hoe hij dit allemaal heeft geregeld en wie het allemaal al wisten. Ook gaf hij aan dat hij dit al langer dan een jaar aan het plannen was en het idee dus niet begon te spelen na het gesprek wat ik had gecreëerd, wat zo terugkijkend erg vermakelijk voor hem moet zijn geweest om te voeren. Het was echt heel speciaal om met hem daar te zitten en te horen hoe hij alles had geregeld..en ik kwam erachter dat ik echt heel veel zaken niet heb gezien. Bijvoorbeeld de muziek die hard werd aangezet was omdat Martinet zenuwachtig werd van het gesmoes van Mart en Bernardt, het toneelspel wat ik zag in de rookzone, het rode jurkje wat ik alleen vanavond aan mocht, het rare verhaal over Martinet haar werk, een avond dat Mart later thuis was omdat hij mijn beide ouders om toestemming vroeg voor de verloving. Alles werd ineens duidelijk. Ik ben Martinet en Bernardt ook super dankbaar, zij hebben dit echt ook geweldig gedaan en zonder hun hulp had Mart het waarschijnlijk ook fantastisch gedaan, maar door hun hulp gaf het toch wel iets extra. Even later sloten zij aan bij ons en was het eigenlijk een hele feestelijke avond. We zijn heerlijk uiteten geweest, de mooiste gesprekken gehad en ik was zo blij dat ik in de WC 3 keer omhoog sprong en mijn hoofd heb gestoten.

Ik heb het op social media laten weten en ik heb mijn vrienden geïnformeerd want dat wilde ik graag. Maar al vrij snel kwam ik erachter dat de enthousiasme zo hoog steeg dat ik door iedereen benaderd werd dus heb ik mijn mobiele data uitgedaan. Ik vond het fantastisch om iedereen zijn enthousiasme te zien, maar ik wilde de avond niet op mijn telefoon omdat ik wilde oppassen dat social media me niet uit het werkelijke moment zou slepen. Dus heb ik eigenlijk tot de dag van vandaag, het verhaal over hoe het is gegaan voor mezelf gehouden. Dit omdat ik het te leuk vind om even snel in een whatsappje of spraakbericht samen te vatten. Dat verdient dit verhaal niet, dit verhaal verdiend een uitgebreide blog of een mondelinge toelichting onder het genot van een wijntje. 

Je kan je natuurlijk wel bedenken dat de rest van de reis voelde als een ''verlovingsreis''. Een soort van huwelijksreis maar dan anders. Na de dag van onze verloving zijn Mart en ik met zijn tweeën weer op pad gegaan en hebben we meer van Zuid-Afrika ontdekt waar ik nu geen woorden over ga typen, anders wordt deze blog wel erg lang. Het komt er op neer dat Zuid-Afrika echt PRACHTIG was en anders wat ik me had voorgesteld. Ik denk dat veel mensen denken dat het alleen dieren en armoede is, maar het is zoveel meer dan dat.. ik zou zeggen; ga het ontdekken! Een dikke aanrader.

Bij deze sluit ik het verhaal af, leuk als je het hebt gelezen en ik kan niet wachten om iedereen weer te zien!

Dikke kus,
van mara