Final blog; Dengue, vakantie en afsluiting

Gegroet expeditieleden,

Zie hier mijn laatste blog alweer. Over 8 dagen verlaat ik Indonesische bodem en vertrek ik weer naar Nederland. Hier later meer over wat ik hier allemaal bij VOEL en DENK. Eerst neem ik je mee naar de afgelopen periode. Want hou je vast, die was weer spectaculair al zeg ik het zelf.

De afgelopen weken waren anders dan in het begin. Het nieuwe is er af, de uitdaging is een beetje weg en de focus komt meer op school te liggen. Ook dat is ergens goed, we zijn hier ten slotte niet alleen voor vakantie (hehe). De activiteiten begonnen een beetje op te raken. Ik heb alle watervallen hier gezien en heb denk ik alles wel gezien van Bali wat je zou moeten zien. Vandaar dat Florian, Daan en ik canyoning gingen doen in de bergen van Singaraja. Canyoning is een soort van.. ja hoe de fuck leg je dit uit? Je gaat abseilen van watervallen en je maakt een soort van tocht door de jungle. Heel avontuurlijk en leuk. Minder leuk voor Daan helaas, hij kon de tocht niet afmaken. We gingen op een punt springen van watervallen. Onze beste gids legde uit waar je wel moest springen en waar je vooral niet moest springen. LINKS is diep. RECHTS is ondiep. Hier wacht, ik laat het je EXPLICIET zien. Hij doet het voor, springt. Vrij duidelijk. Ik spring daarna, in het linker gedeelte. Daarna kwam daan en sprong echt met een kracht naar rechts. Hij kon echt z’n lol op. Hij kwam recht op zijn knieen terecht en kon helaas de tour niet afmaken. Afgezien daarvan was dit nog steeds een fantastische ervaring en ik merk dat het avontuurlijke in mij steeds meer terug begint te komen. (Daan leeft overigens nog en heeft niets gebroken)

Dengue.
De week na canyoning was ik moe. Niet ontzettend uitgepunt maar het viel mij op dat ik veel sliep. Het was regenseizoen op z’n ergst op dat moment dus ik zat er ook een klein beetje doorheen. Elke dag regen, niets te doen, niet aan school willen werken. Ik sliep elke dag uit tot 11 uur en het gekke was dat ik vrij snel later weer op de dag in slaap viel en dan in de avond ook weer vroeg naar bed ging. Op het moment zelf dacht ik gewoon dat het extreem luie wijf in mij weer naar boven kwam maar nu begrijp ik dat dit de eerste verschijnselen waren van het dengue virus. Later in de dagen werd ik ook steeds vaker wakker met spierpijn in mijn rug. Ik ging hier in singaraja geregeld met de mannen naar de sportschool, maar dit had ik al in geen eeuwigheid gedaan. Ik dacht serieus dat de spierpijn kwam door het vele liggen en dat ik als een oud lijk doorligplekken begon te krijgen van mijn zielige niets-doen bestaan. Maar de spierpijn voelde niet als normale spierpijn. Ken je dat gevoel als je griep hebt? Die spierpijn? Die spierpijn had ik dus. Verder voelde ik me niet erg vreemd alleen zag ik dat ik een hele lichte uitslag had op mijn borst. Ook hierbij dacht ik niet zo heel veel. Op dit moment was ik veel drukker met andere dingen. Mart kwam namelijk bijna naar Bali. Godverdomme hee na 2.5 maand. Wat doe ik aan? Hoe doe ik mijn haar? Beter app ik maudi want maudi kan ontzettend goed haar vlechten en BLAAAAAAABLAAAAABLAAAAAAa. Dus uitslag en spierpijn kregen nog niet echt de gelegenheid om daar over na te denken. Totdat het ineens twee dagen voordat Mart zou komen en ik mij toch best wel ellendig begon te voelen. Mijn rug deed echt pijn. Alsof ik voluit mijn rug had getraind en immense spierpijn had. Verder voelde ik me ook een beetje spacend. Altijd als ik griep heb , heb ik het gevoel alsof ik space. Niet helemaal op deze aarde, maar dan op een minder chille manier. Ik had dus mijn project afgezegd en wilde toch echt even de laatste dag voordat Mart kwam mijn rust pakken want ik wilde natuurlijk stralen die dag. Ik sliep die dag weer uit en besloot met de scooter naar Lovina te rijden naar de bakker daar. Je kan in Singaraja niets anders krijgen dan rijst en daar had ik geen behoefte aan. Toen ik bij de bakker mijn drinken kreeg en wachtte op mijn brood kreeg ik de schrik van mijn leven. Ik keek naar mijn armen en ik zat volledig onder de uitslag. Overal maar dan ook overal waren rode bultjes. Ik keek met grote ogen naar mijn armen, en van mijn armen naar het meisje in de bediening die mij ook met grote ogen aankeek. Ik heb 2 boterhammen in 2 happen weggeslikt (eetlust zat altijd nog goed) en ben weer gelijk naar Singaraja gegaan waar ik raad ging vragen bij twee verpleegkundigen uit mijn groep. Saskia gaf aan dat als ik het echt niet zou vertrouwen ik wel naar een huisarts zou kunnen gaan. Ik riep gelijk dat ik het niet vertrouwde, dus wij de scooter op en weer terug naar lovina waar de apotheken en huisartsen zitten. Meestal heb ik iets van mwah het waait wel over, laat maar. Maar het klinkt misschien heel gek maar ik voelde gewoon dat er iets actief bezig was in mijn lichaam waar mijn lichaam niet blij mee was, ik voelde me raar, een beetje verward en zeker niet op mijn gemak met al die rode vlekken. Nou aangekomen in lovina kwam ik er achter dat ik in Indonesië zat en alles weer lekker kut geregeld was. Huisartspraktijken waren middag op de dag dicht en toen ik in een apotheek vertelde waar ik last van had werden mij pillen aangesmeerd. Ik vroeg aan de man in de apotheek: Denkt u dat ik Dengue heb? Hij zei nee dat denk ik niet. Ik vroeg hoe hij dacht dat ik aan de uitslag kwam. Hij zei dat dat door de koorts kwam. Ik gaf aan dat ik geen koorts had. Hij zei dat ik dat vast wel had. (In de ochtend nog temperatuur gemeten, geen koorts). Hier hadden we dus niets aan en ik stormde naar buiten en ik denk dat ik echt heel Indonesië bij elkaar heb gevloekt in minder decadente woorden die ik hier dus ook maar niet zal beschrijven. Ik was er zo klaar mee. Dat slappe gekut constant. Nergens echt van af weten waar je mee bezig  bent, geen professionaliteit en ik liep daar als een kind met waterpokken.  Op dat moment ben ik naar het ziekenhuis in Singaraja gereden. Nou hier wil je nog niet dood gevonden worden. Ik lieg niet. Ik werd naar de eerste hulp gebracht en op zo’n lig bed gelegd. De gordijnen met bloedvlekken erop werden dichtgedaan en ik hoorde dat ik zou moeten bloedprikken. Ik ben echt als de dood voor naalden dus ik moest gewoon echt janken. Het deed ook echt heel erg veel pijn maar dat komt omdat de technieken zo ontzettend achterstallig zijn dat het gewoon veel meer pijn doet dan dat het hoort. Saskia, verpleegkundige, benoemde ook dat dit middeleeuws was en dat heb ik gevoeld. Maargoed ook dit weer te hebben overleefd, kwam de test terug en deze arts zei dat ik niets had. Ik had geen dengue. Ik mocht weer naar huis. Ik vroeg aan de arts waar de uitslag vandaan kwam maar hij zei dat dat vast met de zon te maken had. (die ik in al weken niet meer had gezien).

Thuis aangekomen toch maar even contact opgenomen met mijn ouders en zusje. Zij vertrouwden het ook niet en zij hebben contact gehad met onze huisarts. Zij dacht namelijk dat ik dengue had en wilde dat ik naar een ander ziekenhuis zou gaan om me daar opnieuw te laten testen. Ik zou de volgende dag dus naar de hoofdstad gaan (denpasar) en naar in internationaal SOS kliniek gaan. Nou kwam dat even fucking fantastisch geweldig uit. Ik mocht diezelfde dag toch naar denpasar om mijn vriend op te halen waar ik al weken naar uitkeek. Die avond begon de koorts. Ik ging van snikheet naar ijskoud en het is echt verwarrend om te snappen hoe je temperatuur werkt als het buiten ook nog eens 29 graden is. Ik had een hele nare nacht. Ik heb amper geslapen en lopen ijlen. Het aller ergste was dat ik midden in de nacht wakker werd en dat er een kakkerlak in mijn klamboe zat. Ik dacht dat ik gek werd.

De volgende dag zat de uitslag ook in mijn gezicht en was mijn koorts verhoogd. Ik probeerde nog wat van mijn uiterlijk te maken en mijn tas in te pakken voor de vakantie die ik met mart ging hebben. Dit was echt zwaar. Ik douche hier al maanden koud, maar nu met griep wilde ik echt niets liever dan een warme douche. Het was echt alsof ik met ijswater mezelf stond te douchen. Daarna heb ik met alle moeite nog make up op mijn gezicht gekregen maar het was niet wat ik had voorbereid in mijn hoofd en hier werd ik heel kwaad om. Dit hele gedoe koste vreselijk veel energie en na elk dingetje dat ik had gedaan moest ik weer op een matras liggen om bij te komen. Ik zag kleren en ik dacht ja geweldig dit trekken we aan. Ik kan gewoon niet meer. Ik was echt verzwakt. Lieve Zinat is ook een verpleegkundige en ging met mij mee naar het ziekenhuis in denpasar. Zij reed met de scooter daarheen en ik lag in de taxi. Toen de taxichaffeur mij zag zei hij gelijk; OMG you have the dengue fever! Ik dacht echt nee dat is niet zo ik heb waarschijnlijk tering of tyves want gisteren hebben ze me getest op dengue EN DAT HEB IK NIET. Na een rit van 2.5 uur (ja wij zitten in een afgelegen gat, waar niets te beleven is, waar de ziekenhuizen kut zijn en je elke dag ontbijt met nasi goreng) kwamen we aan in denpasar. Ik merkte gelijk grote verschillen in de ziekenhuizen tussen die van Singaraja en Denpasar. Het voelde echt als een verademing. Alles was schoon, de mensen spraken perfect engels en je zag gewoon professionaliteit die ik had gemist. Ik werd gelijk onderzocht en er werden 3 buisjes bloed afgenomen. Zinat hield mijn hand vast en vertelde echt ontzettende domme verhalen en verzon dingen waardoor ik echt mijn aandacht had bij de onzin die zij vertelde ipv wat er gebeurde met mijn arm. Dit deed overigens geen pijn. De mensen wisten wat ze deden en de technieken waren up to date. Het zou erg lang duren voordat we de uitslag kregen dus ik zei tegen Zinat dat ze anders wel kon gaan shoppen in Kuta. Ik merkte dat praten me veel energie koste en deze gedachte maakte me verdrietig. Ik wilde niets liever dan diezelfde avond kletsen met mart en bijpraten over ALLES maar ik merkte dat kleine dingen me al snel te veel werden. Ik kreeg een ziekenhuis bed en daar heb ik dus een aantal uur gelegen met mijn ogen dicht. Misschien wel de naarste symptoom van dengue, op het zwakke na, is de hoofdpijn achter de ogen. Dat was echt heel pijnlijk. Ik kon niet naar rechts kijken zonder m’n hoofd mee te draaien. Dit deed echt zeer. De uitslag kwam sneller dan verwacht en het was inderdaad Dengue. Ik zou je eerlijk zeggen dat ik me te ziek voelde om me hier echt druk over te maken. Ik was alleen echt mega kwaad op de wereld dat mij dit uitgerekend NU moest overkomen. Doe dat even een andere keer. Vertel mij niet op de dag dat mijn vriend land in Bali, dat ik dengue heb. Voorafgaand dat ik deze reis maakte was ik hier serieus wel heel erg bang voor. Er is geen antigif voor Dengue en als je er niet op tijd bij bent dan zijn er ook gevallen waarbij een dodelijke afloop heeft. Iemand anders uit de vorige groep heeft het gehad en heeft er tot de dag van vandaag nog last van. Maar op dit moment baalde ik gewoon dat ik me zo voelde terwijl ik gezellig wilde zijn met mijn vriend. Maargoed, vanaf dat punt moest ik dus elke dag terugkomen naar het ziekenhuis. Mijn bloedcellen zagen er niet goed uit, maar niet slecht genoeg om gelijk te moeten worden gehospitaliseerd. Om dat goed in de gaten houden, moest ik dus elke dag terug komen om mn bloed te laten testen. Nou geweldig. Hier heb je de rekening, je medicijnen, en oja je moet ook stoppen met je anticonceptie pil HAAAAAAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAAHHAHAHAHAHAHA

Oke. Dus ik  ging weer terug naar de taxi om mart op te halen van het vliegveld in Denpasar. Dit idee maakte dat ik me weer wat lichter voelde. Oke het is niet hoe ik me had voorgesteld en het is niet een goede timing maar ik zie hem eindelijk weer. Ik was echt vreselijk labiel die dag. Echt een vreselijk emotioneel moeilijk persoon. Deze gedachte maakte me al aan het huilen, van blijdschap gelukkig. Aangekomen bij de luchthaven ben ik bij zijn gate gaan zitten op de grond, omringt door balinezen met bordjes taxi taxi. Ik dacht als ik nu ga staan dan ga ik neer dus ik zit hier prima. Telkens als ik dacht dat mart door de deuren ging dan voelde ik een spanning, daar werd je naar van. Wat zag ik er naar uit om hem weer te zien. En toen hij er eenmaal was, was het ook echt fantastisch (L)

We zaten die avond in een mega luxe hotel in Kuta en dit was ook echt even iets wat ik nodig had. Een heerlijk warm bad, roomservice en eindelijk weer samen zijn. God wat moest ik vaak huilen en zei ik met een hoge piepstem BEN ZO BLIJ DAT JE ER BENT. De uitslag was op dat moment wel echt op z’n ergst maar die avond had ik heerlijk geslapen en was het echt even alsof ik helemaal niet ziek was. De volgende dag voelde ik me ook wat beter. Ik had goed geslapen en ik had helemaal geen zin om ziek te zijn. Dengue je kan m’n rug op. We gingen dus naar onze volgende bestemming: Uluwathu. Een uur in de taxi en we waren er. Ik had een homestay geboekt, niet heel luxe. Maar netjes en goed verzorgd. Hier hebben we een scooter gehuurd en zijn we naar een beachclub gegaan. Ik merkte dat ik zwak was, maar de koorts was minder, de hoofdpijn was minder en ik voelde me gewoon ontzettend fijn omdat mart er was. Die avond gingen we nog uiteten maar ergens voelde ik daar al dat het me wat teveel werd. Ik wilde het liefst mijn hoofd op de tafel leggen maar dat wist ik te voorkomen. Die avond sliep ik erg slecht. Melatonine hielp ook niet en mijn benen waren zo onrustig dat het leek alsof ik een fietsmatathon wilde doen. Die volgende dag ging het daarom ook niet goed. Ik moest sowieso naar het ziekenhuis maar ik was voorafgaand al helemaal jankerig. Kon mezelf niet overeind houden bij het ontbijt en moest weer na elke handeling rusten. In de taxi naar denpasar heb ik weer gelegen en het zag er gewoon niet goed uit. In het ziekenhuis gaven ze aan dat dit nu de kritieke dagen waren en dat dat de reden was dat ik me zo voelde. Ik was erg labiel en ik voelde me echt mega zwak. Zo heb ik me nog nooit gevoeld. De arts adviseerde ons om uit uluwathu weg te gaan en de plannen voor ubud niet door te laten gaan. Zij vond dat wij in Denpasar of Kuta moesten gaan zitten dat mocht het misgaan, we in de buurt waren. Dit hadden we dus gegaan. We hadden een luxe hotel geboekt in Kuta en hier heb ik echt een aantal dagen heel rustig aan gedaan. Dit was eigenlijk het besluit van Mart. Hij maakte zich heel erg zorgen en zag dat het gewoon niet goed met me ging. Ik wilde teveel, was overmoedig en lag vervolgens weer in bed te huilen en kwaad op mezelf te zijn. In kuta mocht ik van mezelf dus ook echt even helemaal overgeven aan wat ik had. Mart kon lekker zwemmen en ik kon in een soort van hemelbed aan het zwembad liggen. Dit was dus erg fijn voor de komende dagen al had ik het er nog best wel zwaar mee. Begrijp me niet verkeerd, ik hou ontzettend van luxe hotels en kamperen doe ik alleen met defqon, ik vind alleen dat als je in Bali bent je niet op 1 plek moet blijven en zeker niet in het toeristische kuta. In kuta zie je niets van Bali en ik gunde mart gewoon een compleet, mooi beeld van bali. Hier zijn we elke dag weer naar het ziekenhuis gegaan. Ik kon een goede dag hebben, maar dan werd ik overmoedig en was ik weer zwak in de avond. Ook had ik daar weer een slechte dag, dat ik na het ontbijt weer gelijk in bed moest liggen. Na de laatste keer bloedprikken zag gelukkig alles er goed uit en mochten we verder met onze reis. Ik hoefde niet meer naar het ziekenhuis in denpasar. Wat een heerlijk/fijn en goed ziekenhuis was dat. Ik zal het nog even goed beoordelen op tripadvisor want die mensen waren echt goed in hun vak.

Vakantie.
Mart en ik hebben erg genoten van onze vakantie. Wij zijn op de volgende bestemmingen geweest:
- kuta/denpasar
- uluwathu
- Singaraja
- Amed
- Gili-air
-Nusa lembongan
- Ubud

Wij hebben erg genoten en ontzettend leuke mensen leren kennen. Zij waren ook een stel en komen uit zuid-afrika. Wij hebben ze leren kennen op gili air en hebben daar fantastische gesprekken met ze gehad. Dit hebben we voortzet in nusa lembongan en in ubud. Mart en ik zien het ook voor ons om voor de volgende bestemming te kiezen voor zuid-afrika. Dat lijkt ons een mooie bestemming voor de volgende reis en leuk om deze bijzondere mensen weer te kunnen weer zien.

De afsluiting.
Gisteren heb ik afscheid genomen van Mart. Dit viel me zwaarder dan verwacht. We hebben het echt fijn gehad 3 weken lang. Hij kwam voor mij als een redding en hij heeft me fantastisch gesteund toen ik dengue had. Ik merk soms nog wel dat ik die ziekte heb gehad. Conditioneel ben ik erg achteruit gegaan. Ik heb afgelopen jaar veel gesport en mijn conditie was goed. Ik merk dat mijn fitheid is aangetast. Dit is gelukkig weer op te bouwen en ik kan met geluk zeggen dat ik een ‘’goede’’ dengue variant heb gehad. Ik ben een week van de leg geweest, maar ik ken gevallen waarbij de afloop echt vreselijk is en ik ken ook mensen die er tot de dag van vandaag nog last van hebben. In mijn handjes knijpen dus. Ik denk uiteindelijk dat ik Dengue heb opgelopen tijdens het canyoning in de bergen. Deze muggen zijn overdag actief en zeer aanwezig bij stil water..

Nu mart weg is ben ik weer alleen. Ik heb natuurlijk de fantastische mensen hier, maar de groep is ook wat kleiner. Iedereen krijgt steeds vaker bezoek en sommigen zijn begonnen met een nieuwe reis. Wij zijn echt een het einde. Dat voel je. Ik heb daarom ook echt heel veel zin om naar huis te gaan. Ik zie wel tegen een paar dingen op. Ik wil namelijk snel alles afronden en mijn eindgesprek halen, dit alles vereist de Nederlandse stress waarvoor ik eigenlijk in eerste instantie voor ben weggegaan. Toch voelt het goed om nu verder te gaan naar de volgende stap. Ik heb zin om mij in het werkveld te verkeren en te beginnen met waarvoor ik ben opgeleid. Als je mij van te voren had gevraagd, Mara, is het niet  beter om alleen een reis te doen ipv een minor? Dan hoef je niet aan school te werken en dan kan je gaan en staan waar je wilt, dan had ik misschien getwijfeld. Maar nu, zo op het eind, kan ik met zekerheid zeggen dat ik de goede keuze heb gemaakt. Ik heb bali echt gezien. Als je een reis gaat maken in bali dan zie je  niet wat ik heb gezien en dan zul je ook niet zoeken naar de dingen die ik heb mogen meemaken. Ik heb echt de brede maatschappelijke context van dit land gezien en begrepen en kan dat toepassen binnen mijn eigen referentiekader en land. Je snapt Indonesië niet als je alleen naar ubud gaat, of naar een gili. Dan ben je op vakantie, en dat is prima. Maar dat wilde ik dus niet. Ik wilde wijzer worden en meer van de wereld zien om meer te kunnen begrijpen wat onze positie is als Nederlander en waarbij je wel en geen geluk hebt. Ik wilde wijzer worden en ik ben van mening dat dat is gelukt.

Ik neem deze ervaring mee in de toekomst en ben blij dat ik dit heb mogen meemaken. Het was fantastisch en ik zou het graag willen overdoen in een ander gebied zodat ik andere culturen kan zien. Voor nu is Bali klaar. Ik ben hier klaar, het is goed geweest. Ik mis mijn vriendinnen, vrienden, de goedkope aldi wijn, hardstyle feesten, structuur, regelmaat etc etc. ( dit laatste klinkt gek maar het is echt zo). Ik zie wel echt zwaar op tegen de sneeuw en het walgelijke vreselijke weer wat me te wachten staat, maar gelukkig hoef ik dat maar 3 maanden mee te maken want dan begint de lente alweer!

Bedankt voor degenen die de moeite hebben genomen om mijn blog te lezen. Ik deed het eerlijk gezegd meer voor mijzelf. Ik ben niet echt een emotionele dagboekschrijver maar wilde toch ergens de reis vastleggen. Dit was dus prima om dat via reislogger te doen. Leuk dat je het hebt gevolgd.

Tot over 8 dagen Nederland!

Hele dikke kus, van Mara