De horror van Batur..

Gegroet expeditieleden.

Voorafgaand dat je een reis maakt, weet je dat je ontzettende toffe dingen gaat meemaken maar ook dat je momenten gaat krijgen waar je jezelf en de rest van de groep gaat tegenkomen. Je snapt dat de confrontatie met jezelf gaat komen en ergens ben je daar wel benieuwd naar, vind je spannend, misschien zelfs wel leuk. Maar als je er midden in zit wil je het liefst met bakstenen gooien. Dit weekend was het weer zover, hoeraaaaaaaa.

Menjangan.

Voor school moeten we altijd leerdoelen maken, en dan wel SMART geformuleerd. Vreselijk.

Maar voor mezelf had ik wel een doel gesteld. Je zou het misschien niet zeggen maar ik ben een persoon die niet vaak dingen organiseert maar gewoon achter de groep aan hobbelt en ziet hoe het loopt. Ik neem nooit de leiding als het gaat om navigeren of om gewoon iets te regelen. Als ik met mijn vriend op vakantie ga loop ik letterlijk met hem aan de hand als een kind van 5 die geen idee heeft hoe je moet inchecken. Dat wilde ik dus allemaal veranderen. Ik heb nu een paar keer genavigeerd naar bestemmingen en dat ging prima. (Nu denk je wtf wat een prestatie maar dit is heel wat voor mij). Vandaar dat ik klaar was voor de volgende stap. Ik zou geheel uit mezelf een hotel boeken op menjangan en dan zouden Zinat en ik daar gaan snorkelen. Menjangan schijnt een mooi eiland te zijn waar je goed kan snorkelen. Ik had een hotel geboekt waar menjangan in de naam stond dus wij dachten dit zal wel goed zijn. (zinat is precies hetzelfde als ik, loopt ook altijd de rest met volle vertrouwen achteraan). Samen hadden we de route gecheckt en we reden daar met z’n tweeën heen. Nou wat een avonturiers voelden wij ons zeg. Ongelofelijk. Het was een prachtige route en we zagen weer apen tussendoor. Ons rij-gedrag was goed op elkaar afgestemd en toen we even stopten om te tanken benoemden we nog hoe ontzettend leuk het was en hoe verrassend goed het ging. (Nogmaals, dit is heel wat voor mij en Zinat.) Ik merkte aan de navigatie dat we er bijna waren maar ik dacht dat kan toch niet, we moeten nog van dit eiland af, en voor ik het wist hoorde ik in mijn oordopje: Bestemming bereikt. Okee..

Wij naar dat hotel, ik wist het al. Dit hotel stond helemaal niet op Menjangan. Ergens, heel ergens, wist ik dit, had ik het zelfs gezien op de kaart, maar het compleet genegeerd. De man van het hotel zei ook dat het uberhaupt geen hotels stonden op Menjangan en dat we ook alle boten hadden gemist om er nog heen te kunnen. Ik verbaasde mezelf heel erg op dat moment, ik kwam echt niet meer bij van het lachen. Zinat en ik zijn nog even verder gereden en we vonden een mooi wit strand met blauw water. Ook waren er mooie lichtbedjes en zag het er ontzettend luxe en tropisch uit. Een mooi alternatief voor onze geplande dag die in het water was gevallen. Ik kan dus niks vertellen over Menjangan zelf. Het zal er vast geweldig zijn. Een dikke aanrader (Y).

De Batur.
De Batur. Een mooie vulkaan/berg? Ik weet het niet eens. Zo erg verdiep ik me blijkbaar in dit soort dingen. Het punt is dat je de Batur kunt beklimmen en dan de zonsopgang kunt bekijken. Dit schijnt redelijk indrukwekkend te zijn en dit leek me ook wel wat voor mij. Samen met zowat alle meiden zijn we die kant op gereden. We moesten zo rond half 2 snachts die kant op. De meiden hadden allemaal van te voren geslapen maar ik kan dat gewoon niet. Ik blijf altijd op en was dus zo wakker als de zondagochtend na Qlimax.

Toen we die kant op reden had ik gewoon een vest aan met een fijne korte broek. Al gauw in de bergen kwam ik erachter dat dit de slechtste keuze was die ik ooit in mijn leven had gemaakt. We reden door de bergen en ik stierf gewoon van de kou. Iedereen had lange broeken aan en ik vroeg mij af waarom ik dit fantastische idee niet had gevolgd. Telkens dacht ik kappen nu mara, kou is een emotie, kou is een emotie,  e-mo-tie, schakel het uit, dit kan jij, GODVERDOMME WAT IS HET TERING KOUD. 10 keer toeteren en iedereen aan de kant van de weg gezet. Van iedereen wat kleren gesprokkeld en het resultaat was dat ik een regenbroek aan had. 2 truien, een regenjas en een doek verwikkeld om mijn benen. Ik denk dat ik er zelden zo flamboyant heb uitgezien maar ik ging echt even bad, dus maakte het me niet uit. We kwamen al een beetje in tijdnood. De route was veel langer dan dat de navigatie aangaf (kutnavigatie). Op een gegeven moment kwamen we in een soort van louche-buurt. Als we stopten om te kijken stond er ineens een vage indo achter je te kijken. Gewoon alleen staan, en kijken. Niks zeggen, wel kijken. En staren, en kijken. Dit ben ik zo onderhand wel gewend. Wij als westerlingen in het noorden is altijd een spektakel, maar nu, in de nacht, merkte ik dat ik me er bijzonder onprettig bij voelde.  Op een gegeven moment, na lang gezoek, kwamen we bij een twijfel punt. We konden een soort van weg in naar links. Nouja weg, het was meer een ravijn maar er stond een bord dat als je daar in ging dat je in 2km bij de batur was. Ik hoorde nog iemand zeggen nou duidelijker dan dit kun je het niet krijgen en daar gingen we met z’n allen. Het donkere ravijn in..

Voorafgaand zat ik nog kut grappen te maken he. Ha-ha dames dit is hoe het altijd begint. Je bent met z’n allen aan het rijden in de duisternis. Je kijkt in je spiegel en je merkt dat er steeds iemand verdwijnt. Eerst de achterste, dan die daarvoor, dan die daarvoor.. totdat jij alleen nog in je eentje rond rijdt en niet weet waar iedereen is. Ja leuk mara. Leuk

We reden dus de afgrond in. Ik overdrijf vaak, ik weet het, maar wajo dit was de afgrond. Je moest je rem een partij vastknijpen anders denderde je echt de afgrond in. De wegen waren vreselijk. Het was kapot en er lagen losse stenen. Om de feestvreugde compleet te maken reden er vrachtwagens en stonden er mannen langs de weg ons flink te bekijken. Ik had nog mijn vlecht verstopt in mijn jas, ik hoopte dat ik op een jongen zou lijken, maar toch had ik het gevoel dat mijn knalroze regenjas mij zou verraden. Deze mannen waren aan het roepen en we vroegen nog of de Batur echt beneden was. Ja dat zou het zijn. Wij reden dus verder en ik merkte bij mezelf steeds meer paniek. Ik hoorde Janice nog roepen, dit kan niet goed zijn jongens. Dit was ook niet goed. Ik hoorde Saskia alleen REMBLOKKEEEEEEEEEN schreeuwen en Zinat gleed ook van de berg alsof ze in een waterpark was beland. Alles bij alles was dit al erg naar. Op een gegeven moment kwam de rest weer omhoog. Hier was de Batur helemaal niet. We waren deze afgrond ingereden voor niets, we moesten terug weer helemaal omhoog. De helft reed al weg en ik merkte bij mezelf steeds meer chaos en crisis in de zaal. Ik hoorde nog steeds geschreeuw over remblokken maar ik dacht echt mensen god zij met uw allen ik ben weg. Salut.
Daarna heb ik best een stuk alleen gereden door de hel. Zinat en Saskia reden achteraan (dacht ik) en Maudi Rose en Janice reden vooraan. Dit was echt kut. Er reden vrachtwagens je tegemoet waarvan je echt hoopte dat ze je zouden zien. Vol gas proberen met je scooter die berg op te komen was ook niet bepaald een pretje. Op een gegeven moment moesten we weer langs die mannen waar ik ook wel even mijn scooter op wilde gooien maar we zijn gewoon blind doorgegaan naar boven. Tot we boven waren, en we erachter kwamen dat Zinat en Saskia nog beneden waren. Maudi en Rose zouden doorrijden om te kijken waar die kutbatur nu was. Janice en ik zouden wachten op Zinat en Saskia. Ik werd gebeld door Zinat. De remblokken van Saskia waren gebroken. Zij kon niet meer remmen. Ik hoorde aan de andere kant een gevloek en getier van onze rustgevende Saskia. Ik wist ook echt niet meer wat wijsheid was. Uiteindelijk heeft Zinat Saskia achterop genomen en hebben zij het ook voor elkaar weten te krijgen om de hel uit te komen. Dit deed de sfeer niet goed. Saskia had begrepen dat iedereen had begrepen dat haar remblokken waren geknapt en wij waren dus allemaal wegreden. Hier lang over gehad met 92948209589209828932 sigaretten. Dit is goed opgelost en we konden er ook heel zenuwachtig en meisjesachtig om lachen. Nou 1 ding wisten we wel. Die Batur kon ons gestolen worden. We hadden 1 scooter minder en daarbij had iedereen nog 1 streepje benzine. Uiteindelijk waren Maudi en Rose wel op tijd dus zij hebben nog wel gelukkig de batur kunnen lopen. Het volgende punt was toen; hoe komen we thuis? We hadden amper benzine en een scooter minder. We zijn maar gaan rijden en we hadden besproken dat als we iets zouden zien we maar gewoon domweg op de deuren zouden aankloppen in de hoop dat er mensen zouden open doen om ons benzine te geven. Dit was echter een nieuw probleem. We moesten weer door de nare buurt en niemand maar dan ook niemand sprak Engels. En nergens maar dan ook nergens was benzine te vinden. We hebben ergens geprobeerd aan te kloppen maar er kwam gelijk een hyena op ons afgerend (oke het was een hond) die z’n tanden liet zien en demonstratief voor de deur bleef zitten zodat we niks konden beginnen. Weer verder gereden en dachten we dat we iets zagen. Hier stond echt de grootste leipo van heel indonesië voor de deur. Ik weet niet wat voor stoornissen en psychoses hij had gehad maar hij kwam regelrecht uit lunatik. Hij deed eerst alsof hij ons wel kon helpen, deed toen weer een partij vaag en bleef toen weer staren. Oke gast ik rij nog liever dat ravijn weer in dan dat ik hier mn hulpverleningstechnieken op jou ga toepassen. Maar weer verder doorgereden en in mijn hoofd probeerde ik bij het stukje acceptatie te komen als je de stadia’s van rouw hebt. Ik probeerde alvast te accepteren dat we zo zouden vaststaan in de bergen en dat we dus geen benzine meer hadden met z’n allen. We wisten namelijk dat er een heel lang stuk berg aan zou komen waar dus echt nergens benzine te halen viel. We zouden dus maar gewoon doorrijden en kijken hoever we komen.. totdat we een winkel vonden die nog open was ook! (Het was onderhand al half 5). Deze man had zelfs benzine. Man man man wat waren we blij. Ik was net zo blij als al die lui uit expeditie robinson als ze een bord rijst krijgen. We hebben elkaar even geknuffeld en weer 38482348929579352 sigaretten gerookt. We konden dus eindelijk naar huis en slapen.

Thuis zat de spanning er nog wel in. Het was een nare nacht en je vergeet dat dit soort dingen ook kunnen gebeuren. Vandaag een dag chillen aan het zwembad en hamburgers eten hielp gelukkig erg goed. Ik vind dat we uiteindelijk goed hebben gehandeld met de meiden en dat we hier ook sterk zijn uitgekomen. Ik kan alleen dus niks zeggen over de Batur, want dit heb ik dus niet gezien, dit ga ik nog wel een keer doen maar dan anders.

Tot zo ver deze blog. Even de andere kant van al het genieten, zon, vakantie, minor. Dit is ook hoe het soms gaat. Voor de volgende planning ligt volgens mij Kuta op het programma. We hebben wel allemaal eens zin om eens even flink van de leg te gaan aangezien het uitgaan hier niet echt wat is. Ik ben dus benieuwd.

Mijn gedachten gaan nog steeds uit naar de scooter van Saskia in het ravijn.

Kus, Mara