Janken en projecten

Dag allemaal,

Bij deze mijn tweede blog. Ik gooi er gelijk een verhaal in; ik heb voor het eerst gejankt hier. Nu denken jullie schappelijk dat die arme Mara emotioneel is geworden door het missen van de thuisfront, of omdat de cultuurshock te groot was. Nee, dat is het niet. Er zijn hier twee ontzettende lieve vrouwen die onze huisjes verzorgen, opruimen en ook wel eens onze was doen. Deze lieve vrouwen hebben een random stapeltje (MOOIE DURE ) kleding aangezien voor was. Nu ben ik al niet koning van Relativeer-eiland en toen ik zag dat dit stapeltje kleding verdwenen was begon de spanning al te stijgen. Toen ik aankwam bij hun en zag dat alles al was gewassen zei ik bedankt met een grijns die echt vanuit m’n tenen kwam met tranen uit mijn ogen. God wat ben ik toch een sterk mens als ik moe ben en iets te weinig slaap heb gehad. Moraal van het verhaal: Is er niet, de kleren zijn gewassen en zien er nog steeds goed uit.

De afgelopen dagen zijn we langs alle projecten gegaan, want ja je raadt het niet maar het is niet alleen vakantie en lang leve de lol. Wij zijn hier voor een minor en moeten daarom ook minor-achtige dingen doen, zoals een project. Deze projecten kunnen gedaan worden op verschillende gebieden. Mijn ene huisgenoot gaat naar het dovendorp. Dit is een dorp voor dove mensen en zij gaat hier dus een project doen om ervoor te zorgen dat iets beter of anders kan verlopen. Het doel van alle projecten ligt hem in vooruitgang van de ontwikkeling. Aan ons de mooie taak om daar iets aan bij te dragen. Een andere huisgenoot van mij is een verpleegster en zij gaat iets doen met HIV-preventie. Zo zijn er twee jongens die iets doen met het vuilnis-project. Het is ongelofelijk maar er ligt ontzettend veel afval overal. In het begin begrijp je dat niet maar als je goed oplet kun je nergens je afval kwijt. Nergens staan prullenbakken of iets dergelijks. Drie andere studenten gaan naar een pre-school. Dit is een soort van kleuterschool en daarbij werk je met kleine kindjes. Ik heb er over getwijfeld om dit zelf ook te doen maar ik word echt te moe van dat gezang de hele dag in m’n oor. Goedemorgen liedjes kan ik zowel in het Nederlands als Balinees niet verdragen. Het was wel ontzettend leuk om bij alle projecten te kijken omdat je dan een beeld kreeg van wat iedereen gaat doen hier. De meeste mensen die gaan reizen of naar het buitenland gaan zien alleen de dingen die zij willen zijn en zelf uitkiezen. Vaak zijn dit tempels, watervallen, andere bezichtigen, maar niemand denkt er over na om eens naar een bejaardentehuis te gaan. Dat is misschien wel de grootste reden waarom ik mijn reis in een minor vorm doe; ik wilde de bredere maatschappelijke context begrijpen. Wij zijn ook bij een bejaardentehuis geweest. Dit was voor mij wel het meest bijzondere omdat het in Indonesië een schande blijkt te zijn als jij je ouders naar het bejaardentehuis brengt. Eigenlijk komt het er op neer dat niemand meer voor je wilt zorgen en dat dit jou plek wordt om te sterven. Ik ben een huis ingelopen waar een stuk of 6/7 bejaarde mensen in een huis zaten rijst te eten. Ze lagen allemaal in hun bed, vrouwen en mannen gemengd. Het rook er ontzettend naar urine. Deze oude mensen waren uitgemergeld maar leken het toch leuk te vinden dat we kwamen kijken. Ik merkte dat dit wel wat met me deed. Een vrouw lag in haar blote borsten rijst te eten en gaf mij gewoon een hand zonder zich te schamen voor het feit dat zij half naakt was. Een andere vrouw begon ook Indonesisch tegen me te praten. Het maakte niet uit als ik zei dat ik het niet verstond, ze was ontzettend doof. Ik merkte hieraan wel dat met een lach, een hand geven, wat gebarentaal je al ontzettend goed contact kan maken. Ik voelde me welkom maar ik voelde ook mijn positie weer als westerling. Dit voelt nog steeds pijnlijk. Over het naar binnen gaan van dit soort situaties zijn er soms discussie-punten over binnen de groep. Het voelt vaak verkeerd om binnen te lopen en ellende van mensen te aanschouwen. Dit voelen we zowel bij de oudere mensen als bij de hele arme mensen. Toch krijg ik het idee dat zij dit zelf niet zo ervaren en hun gastvrijheid oprecht is. De andere kant kan natuurlijk ook zijn dat zij geen Nee durven te zeggen, maar ik krijg wel vaak het gevoel dat we echt gewenst zijn en het geen probleem is dat we mogen kijken.

We zijn ook naar mijn project geweest. Ik ga naar Bali-Mandara. Bali-Mandara is een middelbare school voor kinderen die ontzettend slim zijn. Zij zijn van hun reguliere school gehaald en hebben via de overheid een kans gekregen om via deze school meer successen te behalen in de toekomst. Dat betekent wel dat zij hun gezin moesten verlaten en nu op school wonen. Toen ik mij van te voren inlas zag ik dat er op school verschillende afdelingen zijn gemaakt. Je kan het vergelijken met Harry Potter. Hier zijn de afdelingen alleen onderverdeeld in dierennamen. Je hebt bijvoorbeeld een afdeling dat Dolphin heet. De kinderen zouden in principe in de vakantie weer terug kunnen naar hun ouders, maar vaak hebben ouders hier geen geld voor, waardoor dit niet vaak gebeurd. De kinderen hebben ook tutor groep, waarbij de tutor hun nieuwe moeder/vader wordt en de overige kinderen in de groep hun nieuwe broer en zus worden. Bali-Mandara is een ontzettende gedisciplineerde school. Tegen het militaristische aan. De leerlingen zijn ontzettend beleefd. Als ze zich voorstellen pakken ze je hand en leggen je hand tegen hun voorhoofd. Dit lijkt de hiërarchie te bepalen tussen docent en leerling. Bij mij werd dit dus een aantal keer gedaan. Ik vind het ontzettend lief maar ik voel me een misplaatste oppergod die zich niet helemaal een houding weet te geven en als een schaapje er om lacht. De leerlingen lopen in een ontzettend grote groep naar de lunchzaal als het tijd is om te lunchen. De lunchzaal is qua opstelling al een bijzonder gebeuren. Je hebt echt randorde van hoog naar laag. Op de hoogste vloer zitten wij als docenten. Wij mogen praten, lachen en de tijd nemen voor ons eten. De leerlingen (250 leerlingen) lopen met z’n allen in stilte naar het buffet waar ze eten pakken. Dan gaan ze in stilte zitten en loopt er een man te marcheren met de benen flink in de lucht. Dan komt het gebed. Iedereen bidt mee en is doodstil. Als het gebed is afgelopen, marcheert de man terug, roept nog wat en begint iedereen snel te eten. De leerlingen hebben 8 minuten om hun eten op te eten. Dit idee is geïnspireerd uit het leger. In het leger hebben ze 5  minuten om te eten maar om ‘coulant’ te zijn hebben deze leerlingen er dus 8.

De mensen waarmee ik ga samenwerken zijn ontzettend leuk en aardig. Ook andere mensen uit mijn groep zijn weg van de mensen van Bali-Mandara. De vrouw waarmee ik het meest contact heb daar heb ik ook een ontzettende leuke klik mee. We maken al grapjes over dat ik het nieuwe schoolhoofd wordt en dat we een grote poster met mijn kop bij de school gaan publiceren. Ook wordt de schoolnaam veranderd van Bali-Mandara naar Bali-manMARA. Ja dat zou leuk zijn, dan gooi ik gelijk die 8 minuten regel van het eten er af.

Mijn project gaat te maken hebben met het kijken naar hoe de leerlingen het beste hun taken kunnen volbrengen. Zij moeten ontzettend veel op een dag en daardoor lukt het niet om alle taken op een juiste manier te volbrengen. Omdat ik social-work studeer, ga ik met ze in gesprek over wat nou maakt dat het ze niet lukt. (mijn aanname is nu al dat ze teveel doen op één dag en geen verwerkingstijd hebben). Ook ga ik met ze in gesprek over eventuele studiekeuzes na de middelbare school. Ik krijg dan een studie-adviseur taak wat mij erg leuk lijkt. Morgen start ik, ik moet 40 minuten met m’n scooter er heen. Spannend maar ik ben benieuwd. Bali-Mandara is een goed lopende school, met getalenteerde kinderen en ik ben benieuwd wat ik hier nog meer ga tegen komen en kan gaan bijdragen!

Verder ben ik natuurlijk nog aan het genieten hier. We zijn afgelopen weekend naar een waterval geweest waar we ook van af zijn gesprongen. De hoogste waterval was 15 meter. Voorafgaand dacht ik dat ik het niet zou doen, maar aangezien ik een tattoo van 20 cm op mn rug heb waarbij ik citeer dat je je leven moet leven zonder spijt had ik geen keuze; ik moest het dus doen. Dit was ontzettend leuk en binnenkort willen we nog een waterval opzoeken. Verder willen we nog veel meer doen; met dolfijnen zwemmen, commodo verranen bekijken, naar ubud,  kuta, lombok, gili, etc etc. Alles op z’n tijd gelukkig. We zijn vandaag officieel pas 2 weken onderweg! Over 2 weken zie ik mijn lieftallige zusje en moeder ook. Zij zitten op dit moment in Jakarta en hebben het volgens mij ook goed naar hun zin. Ik hou jullie dus op de hoogte van de volgende uitstapjes en hoe ik mijn project ga ervaren. Ik ben zelf erg benieuwd maar heb er ontzettend veel zin in!